A primeira vez que amosamos interese por ir a Pompeya (e por extensión a Herculano e Nápoles) foi a comezos dos anos 70 por mor dunha reportaxe en Selecciones del Reader´s Digest, revista mensual á que estabamos subscritos na nosa casa en Maceda, nun tempo no que case todo era en branco e negro. Aquela teima acompañounos o resto da nosa existencia. Logramos facer realidade a primeira visita no verán de 1986. Nós tiñamos un Dyane 6 vermello e a nosa compañeira un Citroên 2CV amarelo. Os dous con apenas 602 centímetros cúbicos de cilindrada, aínda que o primeiro amosaba algo máis de potencia cun carburador de dobre corpo. Cada ano daquela década dos 80, iamos intercalando o Citroên no que nos desprazabamos por Europa. A Italia tocoulle o Dyane 6 vermello. Cos nosos fillos volveriamos 15 anos despois, no 2001, no Citroên BX vermello, pero esa fasquía deixarémola parar outras achegas. No Dyane 6 entraba máis mercancía que no 2CV. Ademais tiña un portón traseiro que daba máis cancha. Naquela altura iamos sempre de cámping coa canadiense azul de 6 prazas (só collíamos os dous), un par de cadeiriñas encartábeis e unha mesiña para comer, xogar ás cartas, planificar itinerarios, escribir… Levabamos a Guía do Trotamundos e a Guía Laranxa de Italia. Coas dúas pateamos o país case ao completo. A loxística completabámola con mapas de estradas de España,  Francia e Italia. Viviamos nos “felices” tempos analóxicos.

Dende Compostela até Pompeya había (e hai) case 2.500 quilómetros por estrada (exactamente 2.482). Se lle sumamos os 73,3 que hai dende alí até Paestum (o lugar máis afastado ao que chegamos daquela) e logo os de regreso, mesmo facendo breves rodeos, abeirariamos os 6.000 quilómetros nos 42 días que durou aquela aventura. Un bo tute para o Dyane 6 descapotábel (que non tiña radiador nin asentos reclinábeis, pero que se podían quitar -os dianteiros- pra fóra e descansar ao aire libre). Repasando os albumes de fotos, ollamos que para toda a viaxe só levaramos un carrete de 36 fotos xa metido na “pentax”. Había que escoller ben onde se facía o retrato. De Pompeya só tiramos catro fotos e de Herculano dúas. Na viaxe de 2001 xa levabamos tres carretes de 36, máis outro que mercamos de camiño. Hogano cos “mancontros” dixitais tiramos moreas de fotos que nunca positivamos…

Ademais dos pasaportes (non existía o Espazo Schengen que hogano -sen bicho- permite circular por 26 Estados europeos sen control de fronteiras), tiñamos que levar diñeiro dos países polos que pasabamos. Daquela francos para o tramo francés do itinerario e liras italianas (1 peseta equivalía a 10 liras, polo que manexabamos moedas de até 500 liras e billetes de até 100.000 liras). O que nos impresionou ao chegar a Italia foron os interminábeis túneles, a súa inmensa demografía, a masificación de coches e motos por todas partes. Mesmo a velocidade pois ían a todo “filispín” e a mala sinalización nas estradas. Semella como se operase como dous países. Un abondo modernizado até Roma e outro caótico até a punta da bota italiana. As estradas e autoestradas do sur non son as mesmas. O esquema vital tampouco. Nápoles e abeirados funcionan cun rexistro paralelo ao oficial.

Centrémonos en Pompeya. O que máis chama a atención é a omnipresencia do Vesubio que, consonte os vulcanólogos, axiña lle tocará volver ás andadas. Cando chegamos instalámonos no Camping Spartacus, a 100 metros da cidade escavada. Ao entrar en Pompei Scavi lemos, noutra guía monográfica (con plano) que mercamos alí, que “logo de longas semanas de actividade interna, o Vesubio estourou o 24 de agosto do 79 d. C. Unha avalancha de lava e cinza enterrou Pompeya, unha das cidades máis aqueladas da historia antiga, con rúas ben planificadas, un moderno sistema do subministro de auga e baños públicos con calefacción no solo (…)”. O que máis nos impresionou foron os corpos petrificados que, 1.700 anos despois, foran positivados en xeso. Outrosí a mansión coñecida como Casa dos Vetti, con escenas subidas de ton. Xa na entrada aparece unha pintura dun dos propietarios cun enorme falo contrapesado nunha balanza con moedas, que reflectía o verdadeiro poder daquela familia. En moitas casas puñan “cave canem” (léase “coidado co can”, nunha cidade  non de todo escavada, que está chea de cans abandonados). Entre as moreas de vídeos que hai en youtube sobre Pompeya, atopamos un moi didáctico. A teima de volver alí -por terceira vez- en coche casa (léase autocaravana) segue presente, se escampa esta chumbiza xeira interminábel do bicho.

Eis a interesante reportaxe de 37 minutos sobre Pompeya: VER VÍDEO