No apartado Relixión e Poder, Abel Yebra escolma verbas de Francisco Carballo moi contundentes:

“A relixión, como impulsora do medo, pode ser un freo ou unha xustificación do poder. Foi a relixión que Cristo combateu. Era un xeito de lexitimar o poder e de someter a conciencia dos cidadáns ao poder. O relixión cumpriu ese papel durante moitos períodos da historia. Nalgúns ámbitos, ese concepto segue aínda vixente… Porén, Paulo VI deu un golpe de temón impresionante, porque denantes non había unha fórmula de separación entre a Igrexa e o poder. Creou a convicción, moi discutíbel, de que a Igrexa podía exercer a prol da Humanidade, unha diplomacia de contención do poder nefasto do capitalismo universal… Se o poder organizado está na sociedade e ten o seu rol, nas igrexas sobra. Hai que subliñar dúas dimensións clarísimas en Cristo: A defensa do débil e a crítica, sen componendas, do poder… En consecuencia, a función da misión cristiá, se quere ter sentido, ten que ser crítica co poder. Se o poder é opresor, ten que ser unha crítica despiadada; se o poder se modera, poderá dialogar con el”.

N.B.- Na imaxe, que aparece na páxina 127 do libro das “Conversas” (Prol / Carballa, ANT, 2002), podemos ollar a Francisco Carballo (2º arriba pola dereita) con alumnos seus de teoloxía de Salamanca (entre eles Manuel Peleteiro (1º arriba pola esquerda) e co superior dos Paúles, William Slattery (no centro, arriba), en Roma no ano 1967.