O 4 de agosto de 1968, día de feira grande en Maceda, desprazámonos até Santa Mariña de Bobadela a Pinta [Xunqueira de Ambía] pra acompañar ao noso parente, o padre Santiago Prol Díaz, na súa primeira misa na terra de orixe. Tiñamos nós naquela altura 7 anos de idade e el 27, a piques de cumprir os 28. Foramos coa nosa nai, coa tía Carmiña, con algunhas das nosas primas [da trintena que conformamos]. Todos amoreadiños nun autobús dende a…
Onte, 10 de maio de 2022, cumpríronse 50 anos dunha histórica actuación do Zeca Afonso, na que incluíra a iconográfica cantiga que logo se trocaría en consigna na Revolução dos Cravos. Estabamos no tardofranquismo [1972] e o Zeca actuara no Burgo das Nacións en Santiago de Compostela coa mediación do cantautor Benedicto [de Voces Ceibes], co que mantiña amizade e compartía escenarios dende había algún tempo. Durante a última década de docencia [cando xa tiñamos canón, pantalla e ordenador nas…
Tiramos outra volta de “Nobres vencellados ao Castelo de Maceda”, Prol: 2009, Ed. Difusora, nas páxinas 174-75: “Exerceu o Conde de Maceda, Antonio Pedro Nolasco de Lanzós e Taboada [1726-54] como gobernador político, económico e militar de Madrid [correxidor -hogano alcalde- con funcións non homologábeis ás actuais]. Outrosí xentilhome con forzas armadas na Real Cámara, tenente xeneral dos Exércitos, vicerrei de Navarra (…). Dende aquela institución madrileña queixábase da escuridade nocturna, “auspiciadora de moitos roubos, asasinatos e lascivia na capital…
Achegámonos todos os anos até Muxía, polo menos, un par de veces. O vencello con Maceda é manifesto. Existe alí a Rúa Condes de Maceda, perto da Casa do Concello. Outrosí paneis informativos nos que se pode ler: “O templo deste santuario data do século XVII e garda os sepulcros dos Condes de Maceda, que foron mecenas da obra”. En Nobres vencellados ao Castelo de Maceda: Prol, 2009. [Ed. Difusora] dedicámoslle varias páxinas, ao reparar no conde benefactor Joseph Benito…
Por mor de certas excursións escolares achegámonos unhas cantas veces á Illa de Ons, unha teima que tiñamos dende había tempo… Un malogrado compañeiro na docencia, Manolo Maneiro, foi o que nos motivou pra que fixésemos no centro de ensino -en diferentes cursos e niveis-, boa parte do que conforma o Parque Natural Illas Atlánticas. Iamos a Cortegada [Carril, Vilagarcía], a Ons [Bueu], ás Cíes [Vigo]… Non houbo ocasión de facer o propio con Sálvora [Ribeira]… Outrosí coas “aspirantes” Illas…
Xa nos vimos o primeiro día de clase [curso 1978-79] na Escola de Maxisterio de Ourense, daquela coñecida como A Normal [outrosí como “A Fábrica” -de opositores-]. Nós eramos, dentro da aula de Filoloxía, os “frikis” de Inglés. Aquel centro de ensino estaba no Barrio da Ponte, cunha praza presidida por un busto de don Vicente Risco polo seu sempiterno vencello coa Normal. Xan e a súa irmá Bea viñan dende Vigo e vivían perto da Estación de Ferrocarril Empalme….